Wystawa sztuki w Singapurze: „We Are the World - These Are Our Stories” Amandy Heng w STPI

„Każdy ma w zwyczaju trzymanie czegoś, na przykład prezentu urodzinowego, pamiątek itp.” - zapewnia singapurska artystka Amanda Heng - „Jak postrzegamy wartość tego rodzaju kolekcji? Myślę, że te rzeczy są bardzo znaczące nie tylko dlatego, że pochodzą od znajomego lub kogoś ważnego, ale mają również szersze znaczenie związane z naszą tożsamością, naszymi wartościami i przekonaniami ”. Takie jest założenie nowej wystawy Henga „We Are the World - These Are Our Stories” w Singapore Tyler Print Institute (STPI) w dniach od 7 stycznia do 25 lutego 2017 r., W której bada osobiste doświadczenia życiowe i ich potencjał do połączenia wszyscy z nas.

Wystawa, która rozpoczyna obchody 15-lecia STPI, rozpoczęła się od rezydencji Henga w STPI w kwietniu 2016 r., Kiedy po raz pierwszy poprosiła zespół STPI, a ostatecznie innych uczestników ustnie, o przyniesienie jednego cennego przedmiotu. Wśród przedmiotów, które przyniesiono, były monety, pudełko na lunch i widelec do prania.

Praktyka artysty, trwająca ponad dwie dekady, opierała się na współpracy i multidyscyplinarnych sposobach tworzenia sztuki. Jednym z jej najbardziej znanych dzieł sztuki performance była „Let's Chat” (1996), w której rozmawiała z członkami publiczności, pijąc herbatę i usuwając wskazówki kiełków fasoli, aby wspomnieć proste radości życia z minionej epoki w obliczu materialnego postępu w Singapurze. Nawiasem mówiąc, miało to miejsce podczas pierwszej rezydencji Henga w STPI.

Kolejnym dziełem, które wymagało udziału publiczności, było „Let's Walk” (1999), w którym artysta i członkowie publiczności szli w odwrotnym kierunku z butami na wysokich obcasach w ustach, podążając ścieżką za pomocą ręcznych luster. Był to komentarz dotyczący motywacji kobiet w Singapurze do upiększania się, aby utrzymać pracę po azjatyckim kryzysie finansowym z 1997 roku.

Następnie Heng został sfotografowany w stroju kebaya stewardesy Singapore Airlines w zabytkowych miejscach w „Singirl” (2000), aby jednocześnie kwestionować stereotypy kobiet i burzenie tych miejsc dla rozwoju gospodarczego. Zostało ono przedłużone w 2011 r., Kiedy Heng zaprosił inne kobiety, aby dołączyły do ​​niej w ramach kontyngentu „Singirl” online, przesyłając zdjęcia ich nagich dna, które następnie anonimowo przesłano do galerii publicznej. Było to w pytaniu dotyczącym wielu problemów bliskich sercu Henga, w tym polityki płci i tożsamości.

Obecny projekt Henga kontynuuje tę synergiczną tradycję. Heng ściśle współpracował z 12 uczestnikami, aby odkryć historie kryjące się za przedmiotami, które cenili. Był to wspólny wysiłek, przy rygorystycznych badaniach przeprowadzonych zarówno przez artystę, jak i uczestników. „Każdy uczestnik przyniósł przedmiot i podzielił się swoją historią, dzięki czemu zdaliśmy sobie sprawę, że musimy wiedzieć więcej, aby wrócili do swojej rodziny lub kogoś, kto mógłby powiedzieć im więcej o obiekcie”, mówi Heng. „Badania zależały od uczestników, ponieważ przedmioty należały do ​​nich. Moją rolą było podkreślenie rzeczy, o których musiałem wiedzieć więcej ”.

Proces ten miał być odkrywczy nie tylko dla artysty, ale także dla uczestników, a Heng upewnił się, że tak się stanie, postępując powoli. Heng mówi: „Znaczenie lub wartość tych obiektów stają się bardziej jasne dla ich właścicieli po przeprowadzeniu badań oraz dzięki dzieleniu się historiami między mną a uczestnikami. Innymi słowy, przed i po wykonaniu tego projektu sposób, w jaki patrzą na ten obiekt, będzie inny. ”

Gdy badania ujawniły więcej informacji, Heng postanowiła stworzyć kolaże, aby uchwycić to, co rozpakowała wraz z uczestnikami z obiektów. Prace kolażowe przyjmują różne formy w ramach tego samego rozmiaru za pomocą drukowania i produkcji papieru, od wycinków papieru z bugenwilli w jednym do zdjęć Polaroid w innym. „Zacząłem to wszystko bez wizualizacji” - mówi Heng. „Chciałem tylko, aby cały proces trwał i trwał, aby w końcu wzbogacić się o wiele materiałów. Wtedy stało się dla mnie oczywiste, że to musi być kolaż. ”

Aby zachować i zaprezentować ogromne ilości informacji, które powstały w wyniku tego przedsięwzięcia, wystawa wykorzystuje kody Quick Response (QR), aby dostarczyć kolażom dodatkowych danych i opowiedzieć historię każdego obiektu. „Kod QR powstał, ponieważ udostępnianie odbywało się w wielu trybach, takich jak wiadomości tekstowe i dźwiękowe. Oczywiście zgromadziliśmy wiele zdjęć i filmów ”- mówi Heng. „Zamiast wybierać i odrzucać materiały, kod QR stał się ciekawym sposobem na zaangażowanie szerszej publiczności.” Odwiedzający skanują kod za pomocą aplikacji mobilnej do znakowania na smartfonie, która będzie zawierać linki do krótkich filmów, wywiadów i pokazów slajdów.

Kody QR znajdują się w widocznym miejscu na wystawie. Zamiast pojawiać się w zwykłym czarno-białym formacie o skromnych rozmiarach, jest renderowany w tym samym rozmiarze co praca kolażu i w tym samym schemacie kolorów co praca kolażu, stanowi uzupełnienie, podkreślając znaczenie wyników badań.Zwiększają udział publiczności w dziełach i dają właścicielowi własność ich doświadczeń związanych z dziełami, niezależnie od tego, czy zdecydują się dowiedzieć się więcej o niektórych dziełach, czy nie.

Skanując kod QR towarzyszący patchworkowi brązowego papieru, na którym znajdują się napisy takie jak „Japonia”, „Australia”, „Singapur” i „Anchor In Me = Home” oraz rysunki ludzi takich jak mężczyzna w kapeluszu, my zostają przeniesione do czterominutowego wideo zatytułowanego „Haruka / Leaf with a Name”, w którym widzimy plecy kobiety, prawdopodobnie uczestnika Haruki, który przyjmuje rolę dyrygenta w japońskiej piosence o życiu, którą żył zgodnie z przykładem przez liść. Chociaż każda praca kolażowa nie jest bezpośrednio przypisywana każdemu uczestnikowi, ponieważ wszystkie prace są jednym, są one potwierdzone w katalogu.

W innym dziele, które nastąpiło po upamiętnieniu osoby, która zmarła, kod QR prowadzi do programu radiowego o procesie leczenia, umożliwiającego bardziej osobiste otwarcie pracy osobistej. „Są to w rzeczywistości większe treści lub więcej opowiadań od innych osób, od ogółu społeczeństwa. Wymiar był bardzo odmienny i dotyczył nie tylko mnie i drugiej osoby. Zajmuje się szerszym obrazem i nadal odnosi się do tego obiektu ”, mówi Heng.

Podczas gdy projekt zajmuje się wspomnieniami, Heng zauważa, że ​​nie chodzi o nostalgię. Na przykład jednym z przedmiotów jest widelec do prania wykonany z gałęzi drzewa guawa, przyniesiony przez wnuczkę. W tym celu Heng chciał podkreślić kreatywność babki uczestnika i sposób, w jaki ludzie zazwyczaj robią to, co mają do dyspozycji. Tutaj babka mogła zobaczyć, że drzewo guawa było najlepszym wyborem do widelca do prania, biorąc pod uwagę jej wiedzę o środowisku dzięki bogatemu doświadczeniu.

Aby podkreślić powszechną skłonność człowieka i zdolność do zaradności, Heng łączy stworzenie tego konkretnego widelca do prania z wynalazkiem telewizji, który pojawił się mniej więcej w tym samym czasie przez Philo Taylora Farnswortha, wstępny pomysł, dla którego opracował wciąż w liceum. Jest to święto ludzkiej kreatywności, które może poprawić swoje życie i ludzi wokół nas, a czasem całego świata.

Heng pokazuje poprzez wystawę, że przeżywane indywidualnie doświadczenie, bez względu na to, jak osobiście może się początkowo wydawać, jest relatywne i uniwersalne, a opowieści mają moc, dzięki której możemy lepiej zrozumieć siebie i siebie nawzajem.

Artykuł opublikowano po raz pierwszy w Art Republik.