Uwaga: artysta Hom Nguyen
Urodzony w Wietnamie artysta Hom Nguyen (ur. 1972) wyemigrował do Francji w latach 60. XX wieku, gdzie od tamtej pory prowadzi pełną satysfakcji i barwną karierę artystyczną. Cechą charakterystyczną jego stylu jest ludzka forma - Hom zajmuje się uchwyceniem ludzkich emocji w całej ich różnorodności, każdej emocji w spektrum od szczęścia do rozpaczy, ujmuje esencję każdego spojrzenia, każdej pary oczu i każdego spojrzenia wewnątrz ramy płótna. Wykorzystując zuchwałe linie szkicu i pociągnięcia pędzlem, jego prace wydają się uosabiać pewną niecierpliwość i wytrzymałość. Być może na tym tle mówi artysta, ponieważ Hom był rzemieślnikiem samouk, wytwarzającym patynę na skórze, zanim rozbudziło jego głębokie i dożywotnie zainteresowanie malarstwem i rysunkiem.
Hom nie jest bardziej zainteresowany wyrafinowaniem niż prawdą - chce wyrazić to, co prawdziwe, zamiast wypolerowanych, wysokiej klasy form klasycznego stylu. Nguyen został porównany do Warhola lub sztuki figuratywnej Luciana Freuda, ale jego prace wydają się być antytezą dla prostych, bezpośrednich jego zdjęć. Ekspresja Homa przedstawia coś wręcz przeciwnego - nie chce prezentować pop-artu ani imponować pompatycznymi i prowokującymi obrazami i kolorami. Jest organicznym, przyziemnym ujęciem zwykłego: ludzkich twarzy, młodych i starych, radosnych i zdruzgotanych. Hom chce, aby jego widzowie dwa razy zastanowili się nad tym, co zwykłe, i uświadomili im społeczno-polityczny kontekst imigracji: co ma twarz? Dlaczego jedni lubimy innym? Jak te twarze do nas przemawiają? Są to pytania, z którymi identyfikowaliby się imigranci.
Jego ostatnie prace koncentrują się na azjatyckich dzieciach bez ust, które przedstawiają ważną kwestię dobrobytu i praw dziecka: czy współczesny świat pozbawił każdego dziecka głosu? Z bardziej filozoficznego punktu widzenia Hom chce wyrazić na twarzy ekspresję ich wewnętrznych krajobrazów, nawet jeśli usta, mechanizm ekspresji, zostały im odebrane. Następnie widz skupia się na wszystkim innym: uszach, oczach, nosie i spojrzeniu, które wydają się patrzeć na nas przeszywająco - czy naprawdę patrzymy na to, co chce, abyśmy zobaczyli? Czy naprawdę „widzimy” dzieci takimi, jakie są? Hom twierdzi, że jego rolą jako artysty jest „badanie lustra duszy” oczami swoich poddanych, w których wierzy, że są oknem na ich prawdziwe wewnętrzne uczucia.
Być może obsesja Homa na twarzy odzwierciedla jego doświadczenia jako imigranta we Francji. Komentarze Homa na temat postaw wobec Azjatów jako osób, które „nie mówią, nie słuchają, nie widzą” pokazują trudność bycia osobą z zewnątrz. Co jest w twarz? To pytanie stanowi sedno jego prac, a Hom komentuje trudy życia, jakie przeżył, kiedy po raz pierwszy przeprowadził się do Francji.
Kolejny występ Hom będzie w galerii A2Z w Palais de Tokyo w Paryżu. Tutaj zaprezentuje prace oparte na wyglądzie Isabelle Adjani, francuskiej aktorki, artysty i imigranta drugiej generacji we Francji. Ma nadzieję połączyć tożsamość imigranta z ludzką kondycją dzięki tej wybuchowej współpracy.
* Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź stronę www.a2z-art.com.
Kredyty Story
Tekst przez Megan Chua
Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w Art Republik.
