Galeria operowa: 4 włoskich współczesnych artystów
Opera Gallery Singapore niedawno zaprezentowała wystawę zbiorową zatytułowaną „Włoska sztuka współczesna” w dniach 3-19 czerwca 2016 r., W uznaniu wielkiego wpływu włoskiej sztuki na europejskie i światowe sceny artystyczne. Eksplorując różne style i media we współczesnej włoskiej scenie artystycznej, wystawa prezentowała prace Marcello Lo Giudice, Umberto Mariani i Gianfranco Meggiato.
Marcello Lo Guidice (ur. 1955), urodzony w Taorminie na Sycylii, jest współczesnym włoskim artystą. Ukończył Uniwersytet Boloński w 1988 r., Uzyskując dyplom z geologii, a następnie uczęszczał do Akademii Sztuk Pięknych w Wenecji. Zbudowane z grubych warstw pigmentu i powłoki, zakopane i ponownie pojawiające się w różnych fazach drapania, otarć, usuwania i poziomów, płótna sedymentacyjne Lo Giudice nadają kształt materii i niespójnym bryłom odcienia i materiału. Absolwent geologii, prace artysty zwracają uwagę na cykliczny związek człowieka z materią. Lo Giudice uczestniczył w Biennale w Wenecji w 2009 i 2011 r., A także wystawiał na licznych wystawach na całym świecie. Jego prace można znaleźć w dużych zbiorach publicznych i muzeach, w tym w MoMa w Zagrzebiu; Muzeum Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Rzym; Kolekcja Johna Elkanna, Kolekcja George Segal, Phillip Morris, Szwajcaria i wiele innych.
La Forma Celata (widok szczegółowy), Umberto Mariani.
Umberto Mariani (ur. 1936), urodzony w Mediolanie, jest artystą multimedialnym po II wojnie światowej. Ukończył Accademia di Brera, a obecnie mieszka i pracuje w Mediolanie; nie wspominając, że stał się przedmiotem esejów akademickich praktycznie każdego krytyka we Włoszech. Uznany za swoje przywiązanie do fałd tkanin, praca Mariani była inspirowana klasycznymi posągami greckimi, które dorastał obserwując na ulicach Włoch. Zafascynowana delikatnymi fałdami tkaniny wykutymi z białego marmuru, Mariani poczuła chęć manipulowania materiałem. Jego pierwsza monumentalna praca narracyjna w latach 60. XX wieku dotyczyła Bazyliki Świętego Piotra w Watykanie, aw latach 70. wystawiał szeroko w znanych instytucjach w Europie, takich jak Palais des Beaux Arts w Brukseli i Musée Moderne w Paryżu. Najbardziej znany ze swoich skomplikowanych zasłon na płótnach o nieregularnych kształtach, jego praca bada iluzje światła i cienia powstające w fałdach tkaniny.
Gianfranco Meggiato (ur. 1963), urodzony w Wenecji, jest artystą rzeźby. Uczęszczał do szkoły artystycznej Istituto Statale d’Arte, gdzie studiował rzeźbę. Mając zaledwie 14 lat Meggiato zaczął wystawiać swoje prace. Wcześniej brał udział w dwóch wystawach zbiorowych w 1979 i 1984 r. W Galleria Comunale Bevilacqua La Masa w Wenecji. Od tego czasu artysta brał udział w wielu wystawach zarówno we Włoszech, jak i za granicą, i zyskał światowe uznanie w Europie. Pod wpływem falujących linii i refleksyjnych stawów swojej ojczyzny rzeźby Meggiato uchwycą esencję weneckiego brązu. Stosując proces „utraconego wosku”, metodę odlewania, w której stopiony metal wlewa się do formy utworzonej przez model woskowy, rzeźby artysty zajmują się pustką, a nie powierzchnią. Kontemplacyjne i energiczne rzeźby Meggiato przywołują klasyczną tradycję przesiąkniętą współczesnym znaczeniem.
Matryca D, Gianfranco Meggiato
Artyści stymulujący wizualnie i wyrafinowani intelektualnie manipulują powierzchnią swoich prac, badając wpływ światła i cienia na monochromatyczne powierzchnie i eksperymentując raczej z pustką niż z powierzchnią. Powstałe prace przywołują klasyczną tradycję przesiąkniętą współczesnym znaczeniem.
Opera Gallery Singapore
Artykuł opublikowano po raz pierwszy w Art Republik.
