Autoportrety Williama Utermohlena
W 1996 roku u 61-letniego amerykańskiego artysty Williama Utermohlena zdiagnozowano chorobę Alzheimera. Jako ostatni wkład w sztukę, Utermohlen zaczął malować serię autoportretów i kontynuował tę serię od momentu zdiagnozowania do 2000 roku, kiedy jego stan zaczął się rozwijać. Portret, który starał się powtarzać co roku od 1996 r., Opierał się na wcześniejszym autoportrecie, który namalował w 1967 r. Już teraz wyraźny kontrast między obrazami stworzonymi przez jego młodszą jaźń a jego zdiagnozowaną jazą pokazał wczesne skutki pogorszenia stanu psychicznego. Stworzył tę serię jako potężną dokumentację jego bolesnego zejścia w demencję, a także z nadzieją na lepsze zrozumienie jego stanu.
Przez lata pogorszenie się pamięci i umiejętności technicznych Utermohlena uniemożliwiło mu stworzenie rozpoznawalnego portretu. Jego prace stały się bardziej płaskie i bardziej abstrakcyjne rysunki konturowe. Doszedł do punktu, w którym nie mógł malować, a jego jedynym wyobrażeniem o sobie była nabazgrana czaszka o zdeformowanym kształcie podobnym do nosa.
„Na tych zdjęciach widzimy z ogromną intensywnością wysiłki Williama, aby wyjaśnić jego odmienną jaźń, jego lęki i smutek”, wdowa Utermohlen, Patricia, napisała w eseju z 2006 roku na temat pracy męża. Po jego śmierci w 2007 r. Patricia wspominała: „Nawet gdy zaczynał chorować, zawsze rysował, o każdej minucie dnia. Mówię, że zmarł w 2000 roku, ponieważ zmarł, kiedy nie mógł już rysować. Umarł w 2007 roku, ale wtedy to nie był on. ”
Zobacz dzieła artysty i przeczytaj więcej o tej inspirującej historii odporności
1967
1996 do 2000
przez mymodernmet
