Robienie hałasu, a nie ubrania: projektant Jun Takahashi

Przeczytaj wszystko na temat Jun Takahashi - właściciela / projektanta / wcielenia UNDERCOVER - często pojawia się termin „outsider'. Od iteracji gotyckiego punka, po odtworzenie 25 lat jego „największych hitów” w męskiej odzieży ulicznej na wiosnę 2016 r. (Ze znacznym zastrzykiem Gwiezdnych wojen), po bajki nimfy i wiktoriańskie dziewice w koronach z cierni i rogatych czapek, UNDERCOVER stworzył sama jako ta, którą można oglądać na Paris Fashion Week.

Zawsze przeplatana urzekającą dualnością, Jun najbardziej czuje się w domu w wirowym chaosie i pięknie - w obecnej kolekcji męskiej „Instant Calm” z jesieni 2016 roku znajdują się trampki z wytłoczonymi słowami „Chaos” i „Balance” odpowiednio lewa i prawa strona; trampki, podobnie jak UNDERCOVER, żyją w przestrzeni między tymi dwoma przeciwstawnymi postawami. Podczas gdy jego wysiłki sprzed kilkudziesięciu lat prezentowały twardszą estetykę, wywodzącą się z punk-buntowniczego światopoglądu, jego moda stała się elegancka i szalona. jednocześnie złowieszcze i zabawne, zmysłowe i surrealistyczne i zawsze z nutą humoru.

„Ubrania mają znaczenie. W przeciwnym razie to tylko sukienki koktajlowe i torby - i to nie jest interesujące - mówi Jun w wywiadzie dla Biznes mody pod koniec zeszłego roku. Jest to przekonanie symbolizowane na motto marki - „Robimy hałas, a nie ubrania”. „W mojej pracy chcę wyrazić nie tylko coś ładnego lub uroczego, ale znaleźć coś za tym. Myślę, że to bardzo ludzkie ”.

„Biorę tego uroczego pluszowego misia i trochę go szokuję - trochę przemocy. Połączenie jest czymś, co nadaje mu prawdziwe piękno. Nie odmawiam piękna, ale przedstawiam je w innym świetle. ”

UNDERCOVER zaczęło się w 1990 roku jako skromna linia t-shirtów graficznych, podczas gdy Jun Takahashi był jeszcze studentem Bunka Fashion College. Został sprzedany z kultowego teraz NIGDZIE sklep, który założył wraz z Nigo, założycielem kultowej marki streetwear A Bathing Ape (nawiasem mówiąc, NOWHERE został wskrzeszony jako sklep pop-up na londyńskim Dover Street Market przez kilka miesięcy w 2009 roku).

Jako student w przeszłości (przywierając do anachronicznych nauczycieli: „Pytałem o naukę„ projektowania ”od nauczycieli, którzy byli ode mnie znacznie starsi. Powiedziałem sobie, że w szkole nauczę się tylko technik, nic więcej”. ), jego życie zmieniło się, gdy zobaczył swój pierwszy program Comme des Garçons. „Byłem pod wrażeniem. Przekonało mnie to do myślenia o projektowaniu mody jako o całkowicie swobodnej twórczej ekspresji. W swojej pracy [Rei] Kawakubo powiedziała [że] nie ma znaczenia, czy jest to awangarda czy ulica: kreatywność to kreatywność ”. Dzięki ikonoklastycznemu / lekceważącemu dążeniu do konwencjonalnych norm i pomysłów, UNDERCOVER zdemontował podział na ulicę i pas startowy na długo przed obecną epoką luksusowej odzieży ulicznej. UNDERCOVER cieszy się uznaniem zarówno za koszulki graficzne, czczone przez nastolatków, jako koncepcyjne elementy wybiegu. Jego radykalne podejście jest częściowo spowodowane tym, że Jun zrobił bardziej bezprecedensowy krok, najpierw tworząc linię odzieży damskiej o bardziej modnych trendach, a następnie odważnie przeciwstawiając się modowi i obok niego. Było to znaczące odejście od zaakceptowanego postępu dla japońskich marek streetwearowych, których rozszerzenia miały obejmować wyłącznie muzykę i odzież sportową.

O rozróżnieniu w modzie UNDERCOVER: odzież męska to po prostu ubrania, które chce nosić, a kobiety jako bardziej konceptualna, abstrakcyjna propozycja. Jun twierdzi, bez względu na cenę i złożoność odzieży, przyswaja wszystko, co tworzy, z równą kreatywnością, która wydaje się wyczarowana z bezgranicznie rozszerzającego się, pomysłowego, wypaczonego wszechświata UNDERCOVER, który jest jego umysłem.

Patrząc na dorobek Jun dla UNDERCOVER na przestrzeni lat i jego podejście oparte na racji bytu, nie jest zaskakujące, że ich interesy nie są ściśle ograniczone do haute couture. Jego przedstawienia były często opisywane jako „teatr punkowy”, twierdząc, że „był bardziej zainteresowany projektowaniem grafiki niż odzieży”; UNDERCOVER zawsze rozwijał swoje myślenie poza granicami mody i robienia ubrań, co umożliwiło im podejmowanie projektów na swój własny, specyficzny sposób, zarówno w modzie, jak i poza nią.

Jego akcesoria są często całkowicie rzeźbione, całkowicie unikając konwencjonalnych form wyrobów skórzanych, jego pokazy są w dużej mierze wizualnie barokowe, ilustrując bujny wszechświat, w którym zamieszkują jego ubrania i postacie. Współpracował z japońskim producentem zabawek Medicom, aby stworzyć rzeźbiarskie przedmioty od lamp GILAPPLE do lamp „Hamburger” (jabłko z osadzoną w nim klasycznie lampą przednią) oraz kolekcjonerską lampę zaprojektowaną według postaci hamburgera o dużych kreskówkowych oczach i zęby z zębami), do przygnębionych wersji kultowych postaci Sanrio, takich jak My Melody i Hello Kitty, trzymających GILAPPLES.

Jako sam malarz Jun znajduje inspirację w obrazach i często trafia na same ubrania.W „Instant Calm” - mrocznych, groteskowych, renesansowych flamandzkich obrazach belgijskiego artysty Michaela Borremansa zainspirowano kolekcję - czarna kurtka naśladuje ten temat w „Czarnej pleśni” Borremansa (a w meta-przesunięciu sam obraz jest wytłoczony na materiale). Godne uwagi przykłady: z kolekcji kobiet gotowej do noszenia na wiosnę 2015 r. Inspiracja i próbka holenderskiego artysty Hieronymusa Boscha „Ogród ziemskich rozkoszy” (1503) była na pierwszym planie i, zgodnie ze słowami strony internetowej SHOWStudio Nicka Knighta: „Na wiosnę / lato 2016 czerwca Takahashi ponownie zawłaszczył wizerunek Nicka Knighta„ Paint Explosions, 2015 ”, tworząc limitowaną skórzaną kurtkę typu blouson”, do jego ogromnie szanowanej / poszukiwanej kolekcji crossoverów z wybitnym nowojorskim Supreme, gdzie obraz Nicolasa „Étude de Mains (A Study of Hands)” de Largillière'a (1715) znajduje się na całej powierzchni nadruku na bluzie / szortach z kapturem. Obraz obecnie wisi w Luwrze.

Pod koniec ubiegłego roku UNDERCOVER zorganizował ogromną wystawę retrospektywną z okazji 25-lecia w galerii sztuki Tokyo Opera City, która zakończyła swoją działalność tuż przed świętami Bożego Narodzenia, bez planów międzynarodowej trasy koncertowej. Podczas gdy inne marki i marki skorzystałyby z okazji, by rozkoszować się pompą nie tylko przetrwania, ale także zwycięstwa i wciąż bezkompromisowego latania flagą ze względu na swoje ideały - charakterystyczne dla marki, była to prawdziwa, subtelna i skromna sprawa, a nie kapitalizacja jako okazję do wychwalania wartości marki lub ekspansji. We wstępie z katalogu serialu Jun Takahashi pomyślał, że założył swoją wytwórnię „nie zastanawiając się, jak to może kształtować moją przyszłość”. Jego pokora i żarliwość leżały u podstaw historii UNDERCOVER - ten trzeci program w Tokio w 1995 roku został nazwany „The Last Show”, jak zapewniał na początku, jego celem było kontynuowanie przez co najmniej trzy sezony. Wystawa zatytułowana jest „Labirynt”, ponieważ słowami Jun: „czuję się, jakbym szukał po omacku ​​i wędrowałem po labiryncie bez końca”.

Przychodzi bardzo pracowity okres; tuż po pokazie podczas Paris Fashion Week, ważnej retrospektywy 25-lecia „Labirynt”, do nadchodzącej monografii UNDERCOVER wydanej na Rizzoli w ubiegłym miesiącu (z okładką wykonaną przez samego mężczyznę) - siedzimy z Junem, aby znaleźć co łączy wszechświat UNDERCOVERISM.

Kiedy zaczęła się twoja miłość do mody i jak to doprowadziło do UNDERCOVER?

Odkąd byłem w szkole podstawowej, myślę, że zawsze sam wybierałem to, co chcę nosić, i napisałem w eseju dyplomowym „moim marzeniem jest zostać projektantem”. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpiłem do Bunka Fashion College. W szkole razem z moim przyjacielem zaprojektowaliśmy koszulki i zaczęliśmy UNDERCOVER.

Jak powstała nazwa UNDERCOVER?

Chciałem, aby wizerunek marki był podejrzany i skryty.

Często wspominałeś, że dualność jest dla ciebie pociągająca; „Jesteśmy ludźmi - perfekcja nie jest fajna”. Co jest takiego w chaosie, różnorodności i wielości przeciwstawnych czynników, które cię urzekają; co dla ciebie znaczy piękno?

Ludzie mają kilka twarzy, niezależnie od tego, czy są dobrzy, czy źli. Gdy zaakceptujesz wszystkie, możesz uznać to za atrakcyjne. Różnorodny i różnorodny chaos; to dla mnie piękno.

Podobnie jak w etosie marki „Robimy hałas, a nie ubrania”, kiedy zdałeś sobie sprawę, że moda może kierować naładowane pomysły i uczucia?

Zanim zdałem sobie sprawę, robiłem już rzeczy w sposób, w jaki mówisz (że ładuję uczucia i nastawienie do ubrania). To dla mnie całkowicie naturalne.

Czy wspomnienia, nostalgia są dla Ciebie ważne?

Czasami trzeba spojrzeć w przeszłość. Kiedy ilość doświadczeń z przeszłości wzrasta, pomaga to w tworzeniu.

Czy możesz nam powiedzieć więcej o swoim procesie artystycznym?

To zależy. Często rozwijam swoje pomysły z tego, co wtedy czułem, lub czerpię inspirację z muzyki, filmów lub sztuki. Innym razem chcę zrobić coś innego niż ostatnia kolekcja. Albo chcę kontynuować ten sam temat z poprzedniego sezonu, ale jeszcze bardziej poszerzać pomysły. Zasadniczo staram się być szczery z tym, co czuję przez cały czas.

Jaka jest Twoja codzienna rutyna?

Moje godziny pracy są doskonale zaplanowane. W ten sposób nie trzeba tracić czasu i ułatwia mi to życie. Również nasi pracownicy mogą pracować w oparciu o ten harmonogram. Myślę, że planowanie jest bardzo ważne.

Wasze kolekcje zawierały wcześniej prace Hieronymusa Boscha i Michaela Borremansa. Czy sztuka - szczególnie malarstwo - jest dla Ciebie fascynująca?

To jest bardzo fascynujące. Ja też maluję. Uważam, że malarstwo pasuje do wzorów odzieży.

Kim są niektórzy z artystów, których interesowałeś / interesujesz się teraz?

Jest tak wiele…

Twoje pokazy na wybiegu zawsze wydają się dramatyczne i wciągające, prawie jak teatr i performance - czy narracje i historie są czymś, o czym myślisz w swojej pracy, projektując kolekcję, a następnie ją prezentując?

Nie interesują mnie pokazy, na których modelki właśnie chodzą. Zawsze uważam program za rozrywkę i mam szczerą nadzieję, że ludzie będą czuć się emocjonalnie dzięki moim programom.

Wygląda na to, że Twoje kolekcje ewoluowały wraz z Tobą przez lata, obecnie agresywna punkowo estetyka została teraz zredukowana do stalowej, mrocznej elegancji.Jak postrzegasz siebie teraz, w porównaniu do tego, kiedy zacząłeś?

Masz rację. Jeśli zapytasz mnie, czy dojrzałem jako osoba, nie sądzę, żeby tak było, ale jestem pewien, że to, co stworzyłem, ewoluowało. Słowa takie jak „punk” i „agresywny” nie pojawiają się już na powierzchni, ale są zakorzenione we wszystkich moich projektach.

Czy możesz nam powiedzieć więcej o potrzebie tworzenia i swoim nastawieniu do pieniędzy - postrzegasz to jako sposób na zapewnienie sobie większej swobody i możliwości dalszego rozwoju swojej wizji?

Chyba urodziłem się z tą cechą. Swoją wartość pokazuję społeczeństwu, tworząc coś. Doceniam to, że wielu ludzi odczuwa współczucie z tym, co robię i daje mi to poczucie satysfakcji.

Projektujesz dosłownie wszystko - od ubrań, przez kampanie reklamowe, aż po drobne zabezpieczenia, podobnie jak Hedi Slimane w Saint Laurent. Ostatnio mówi o swoim podejściu: „Każdy szczegół wydaje się ważny. Chodzi o spójność… Projektowanie wszystkich tych elementów jest przytłaczające, ale jeśli dom chce zachować wyraźny głos, nie ma innego wyboru. ” Czy to także coś, o czym myślisz, utrzymując wyraźną i spójną wizję UNDERCOVER?

Całkowicie zgadzam się z Hedi.

Jaki jest cel końcowy?

Jeśli chodzi o pracę, jeszcze nie wiem. Ale na poziomie osobistym chcę, aby moja rodzina żyła spokojnie.

Czy uważasz, że życie w Tokio wpłynęło na sposób, w jaki podeszliście do swojej praktyki? Co przyciąga Cię do miasta na poziomie osobistym?

Mieszanka różnych rzeczy. Taka jest oryginalność Tokio i to właśnie przyciąga ludzi.

Mówiłeś już wcześniej o muzyce Sex Pistols, The Clash, Led Zeppelin i jej wpływie na ciebie. Jak myślisz, dlaczego muzyka nadal ma tak ważny wpływ na twoje życie i projekty?

Nie sądzę, żeby te zespoły same (Sex Pistols, The Clash, Led Zeppelin) wywarły na mnie tak duży wpływ. Zawsze jestem pod wpływem wielu różnych gatunków muzycznych.

Co sądzisz dzisiaj o Punk jako sile kulturowej? W przeszłości nastolatki obejmowały punk rocka, aby uciec i reagować na otoczenie. Czy uważasz, że warto zachować tę postawę teraz, bardziej niż wcześniej, ponieważ doświadczamy spłaszczenia perspektyw z ludźmi dążącymi do ogólnego, jałowego perfekcjonizmu we współczesnej kulturze wizualnej?

Zawsze chcę pamiętać, że nadal kwestionuję stereotypy. Szczególnie teraz czuję tendencję, że wszyscy muszą być tacy sami i jestem całkowicie temu przeciwny. Każdy powinien nalegać na swoją indywidualność i mieć do tego prawo.

Zastanawiam się, czy zawsze czułeś się jak ktoś z zewnątrz.

Z punktu widzenia ogółu społeczeństwa uważam się za osobę z zewnątrz, ale jestem osobą postronną o zdrowym rozsądku.

Co dalej dla ciebie

W tworzeniu popycham się.

Artykuł opublikowano po raz pierwszy w Art Republik.