Najważniejsze centrum pokoju Nobla: Fotografia Sim Chi Yin
Narrator wizualny Sim Chi Yin nie jest obcy podejmowaniu ryzyka. Jako była korespondentka zagraniczna, Singapurczyk znany jest z podnoszenia widoczności niedocenianych tematów dzięki drobiazgowym badaniom i potężnej narracji multimedialnej, takiej jak jej obecna wystawa „Ban the Bomb” w Nobel Peace Center w Oslo w Norwegii z Od 12 grudnia 2017 r. Do 25 listopada 2018 r.
Po lewej: włazy nad silosami, w których w latach 70. trzymano pociski, które miały zestrzelić nadlatujące radzieckie głowice bojowe, Dakota Północna. Po prawej: miasto Hyesan w Korei Północnej, około 120 km od miejsca badań jądrowych w Korei Północnej. Zdjęcie Sim Chi Yin dla Centrum Pokojowej Nagrody Nobla, 2017.
Sim został poproszony o zaprezentowanie pracy laureata Pokojowej Nagrody Nobla 2017 Międzynarodowej Kampanii na rzecz Zniesienia Broni Jądrowej (ICAN). Sim, któremu powierzono zadanie dokumentowania otoczenia obiektów broni nuklearnej w odległych miejscach w Stanach Zjednoczonych i Korei Północnej, odbył intensywną, a czasem niebezpieczną, dwumiesięczną podróż, pokonując 6000 kilometrów wzdłuż granicy chińsko-koreańskiej i przez sześć stanów Ameryki Północnej do sfotografować i udokumentować silosy rakietowe i miejsca badań jądrowych.
Seria 36 zdjęć Sima, zatytułowana „Fallout”, oraz krótka instalacja wideo zawierają pięć dyptyk przedstawiających nawiedzające krajobrazy takich miejsc, jak radar obrony przeciwrakietowej, włazy nad silosami i biurko dowódcy w wycofanym miejscu rakietowym sterownia. Obrazy są prezentowane w zestawieniu ze sobą, nie ujawniając kraju, w którym zostały zrobione. Wystawa, niezwiązana z kulturą ani narodem, prezentowana jako samodzielna broń masowego rażenia i dewastacji, które mają zaprogramować, ma dać widzom przestrzeń do zastanowienia się nad niesamowitymi obrazami.
Po lewej: fabryka produkująca się w nocy, w Manpo w Korei Północnej, październik 2017 r. Po prawej: biurko dowódcy w sterowni wycofanego z użycia stanowiska rakietowego Titan II w Arizonie, listopad 2017 r. Zdjęcie Sim Chi Yin dla Nobla Peace Center, 2017.
W dwukanałowym dyptyku wideo zatytułowanym „Większość ludzi było cicho” kamera patrzy na Koreę Północną z Mount Paektu w jednym filmie i Cascade Mountains w stanie Waszyngton w drugim. Krajobrazy wyglądają uderzająco do siebie, z chmurami unoszącymi się nad górami w upiornej ciszy. Liczniki Geigera słyszą wykrywanie promieniowania i alarmy, a Julius Robert Oppenheimer, ojciec bomby atomowej, mówi z wywiadu, który udzielił NBC w 1965 r. Dla dokumentu „Hiroszima”. Fragment przemówienia Donalda Trumpa jest również odtwarzany z dnia, w którym Korea Północna wystrzeliła swój najsilniejszy pocisk, przypominając widzowi, że niebezpieczeństwo nadal istnieje.
Sim rozważa dalsze rozszerzenie projektu. „W tym bardzo hałaśliwym, zatłoczonym i nasyconym świecie, z wieloma różnymi problemami, takimi jak zmiany klimatu i cała reszta, czasami jesteśmy tak przytłoczeni problemami świata, że zapominamy, że zagrożenie nuklearne jest rzeczywiście bardzo bliskie ”- mówi Sim. „Jako jednostki musimy sami zdecydować: gdzie stoimy na ten temat?”
Radar radarowy obrony przeciwrakietowej, Dakota Północna, listopad 2017 r. Zdjęcie Sim Chi Yin dla Centrum Pokojowej Nagrody Nobla, 2017.
Projekty Sim zwiększyły świadomość ważnych problemów. W trakcie swojej kariery zawodowej, od zbuntowanej reporterki społecznej i pracowniczej, która ujawniła trudną sytuację pracowników migrujących w Singapurze, wywołując dyskurs parlamentarny i zamknięcie nielegalnych akademików, po intymną dokumentację powolnego przechodzenia górnika złota w Chinach z krzemica, która czyni go twarzą choroby na całym świecie i zbiera 16 000 USD dla swojej rodziny, wewnętrzna wartość jej przedsięwzięć była ogromna.
Z dużym zainteresowaniem instalacjami filmowymi, dźwiękowymi i przestrzennymi Sim planuje skoncentrować się na projektach wizualnych opartych na badaniach. Ostatnio zastanawiała się, w jaki sposób ludzie się komunikują, i zauważa, że zaczyna dostrzegać różnicę między osiąganiem wpływu a osiąganiem zasięgu. „Myślę o tym, jak mógłbym napisać historię dla New York Times która dotarłaby do milionów ludzi ”- mówi Sim. „Albo mógłbym stworzyć wciągające wrażenia w galerii, która może zobaczyć tylko dwa tysiące ludzi, ale ludzie spędziliby w tej galerii godzinę, naprawdę angażując się w wystawę, miejmy nadzieję, że lepiej zrozumieją ten problem”.
Więcej informacji na nobelpeacecentre.org i chiyinsim.com.
Artykuł napisał Tanya Amador dla Art Republik 18.
