Focus: Sztuka Toko Shinoda

Toko Shinoda to kobieta i artystka wyprzedzająca swoje czasy. W czasach, gdy większość kobiet była zamknięta w domu, Shinoda z powodzeniem ożeniła się z tradycyjną kaligrafią i abstrakcyjnym ekspresjonizmem, wznosząc się ponad swoją kulturę, aby stać się jednym z czołowych współczesnych japońskich artystów abstrakcyjnych i współczesnych praktyków starożytnej sztuki kaligrafii. Jej prace charakteryzują silne, ale eleganckie znaki lub pociągnięcia pędzlem, umiejętnie zrównoważone przez „yohaku’(Pusta przestrzeń) - być może wyraźnym wskazaniem kobiety Shinoda jest: odważna, kobieca i niezwykle niezależna.

Urodzona w 1913 roku w Dairen w Mandżurii i wychowana w Tokio w Japonii, Shinoda była pod silnym wpływem ojca, jedynego mentora, jakiego kiedykolwiek miała. Wnuk jej ojca był oficjalnym rzeźbiarzem fok dla cesarza Meiji, a zatem mistrzem rzeźby i kaligrafii, wszczepiając swoje umiejętności i miłość do chińskiej poezji u ojca Shinody. W młodym wieku sześciu lat Shinoda zaczął ćwiczyć kaligrafię, wyznaczając początek fascynacji artystą sumi atrament. Jednak artystka nie chętnie przestrzegała zasad mistrzów starożytnego systemu pisma, które uważała za sztywne i „nudne”, i zaczęła eksperymentować z abstrakcją formy w wieku 20 lat. Następnie zaprezentowała pierwszą wystawę kaligrafii dla jednej kobiety w Kyukyodo Gallery, Tokio.

Zanim Shinoda wyjechała do Stanów Zjednoczonych w 1956 r. - kiedy Japończycy rzadko wyjeżdżali z kraju - wyrobiła sobie uznanie w kręgach artystycznych. Shinoda wystawiał prace w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, a na początku lat 50. otrzymał zamówienie na wykonanie malowideł ściennych do pawilonu japońskiego na międzynarodowych wystawach handlowych i kulturalnych w Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Szwecji. Shinoda, reprezentowana przez galerię Betty Parsons, twórczyni abstrakcyjnych ekspresjonistów, była w dużej mierze zainspirowana jej współczesnymi twórcami, w tym Jacksonem Pollockiem, Markiem Rothko i Jasperem Johnsem, i zaczęła koncentrować się na abstrakcyjnym ekspresjonizmie w swoich pracach.

Srebrna wiosna

Piękno dzieł Shinody wykracza poza kultury, języki i klasy społeczne. Jej prace to tradycyjny japoński papier (głównie japoński) washi), Papier chiński, papier zachodni, a także arkusze złota, srebra i platyny. Były one sumiennie wykorzystywane od początku jej życia artystycznego, emanując orientalnym urokiem poza zachodnimi akcentami artystycznymi. Shinoda, znawczyni klasycznej literatury chińskiej i japońskiej, w swoich pracach przedstawia elementy formy literackiej. Jednak widzowie nie muszą czytać ani rozumieć znaczenia tych znaków; czują siłę pracy dzięki sile linii i pociągnięć. W jej pracach postacie kaligraficzne są jedynie abstrakcyjnymi formami, które eliminują potrzebę zrozumienia.

Wspomnienie

Prace drukarskie są również częścią twórczości Shinody. Korzystając z litografii, artystka stworzyła płynne wydruki w liczbie nie więcej niż 50. W 2007 roku Shinoda zakończyła swoją udaną karierę jako grafik, poświęcając swój czas malowaniu. Obecnie, w dojrzałym wieku 102 lat, artysta, który na co dzień malował, teraz maluje tylko wtedy, gdy nastaje nastrój.

Dziś prace Shinody można znaleźć w wielu stałych kolekcjach na całym świecie, w tym w Muzeum Guggenheima, MoMA, British Museum, Cincinnati Art Museum, Hague Museum, Art Institute of Chicago, Tokyo National Museum of Modern Art, Singapore National Museum, Museum futro Ostasiatische Kunst oraz Rockefeller and Ford Foundations. Uważa japońską rodzinę cesarską za fanów i kolekcjonerów swoich dzieł, przy czym ta ostatnia pokazuje prace Shinody w publicznych pokojach nowego Pałacu Cesarskiego w Kioto i Jej Królewskiej Mości, cesarzowej Japonii, uczestniczącej w dwóch wystawach Shinody.

Szacunek

Shinoda, wykazując się prostotą i spokojem w swoich dziełach, ma wyjątkowy i niepowtarzalny charakter. Jako wyjątkowa kobieta i artystka duch Shinody zdecydowanie błyszczy w jej wyjątkowych dziełach sztuki.

* Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź www.katoartduo.com

Kredyty Story

Tekst przez Melody Boh

Ten artykuł został pierwotnie opublikowany w Art Republik